Ik ben Tiziana. Ik ben mama, dochter, zus, tante, vriendin, collega.. en ga zo maar door.
En voor elk van deze rollen heb ik echt mijn best gedaan om de beste versie van mezelf te laten zien.
Toen ik een tijdje terug zocht naar een foto van mij van vijf, vier jaar geleden.. - ja ik schrijf vijf , vier jaar geleden omdat ik tijdens het scrollen merkte hoe weinig foto’s ik toen van mezelf heb getrokken. Op één heel jaar kon ik de foto’s van mij op twee handen tellen. Zo leefde ik ook. Altijd met anderen bezig. Nooit met mezelf. Er waren geen foto’s van mij, omdat ik ook niet gezien werd. Ik zag mezelf niet. Ik kon dat niet. Ik wist niet wie ik was.
Ik heb de beste kostuums en maskers aangedaan. Zodat ‘ze’ me maar leuk vonden en goedkeurden. Want ik voel als de beste aan wat een ander nodig heeft. En ik veranderde van kostuum en masker. Want ‘ Like me’ was mijn drijfveer.
Tot ik kinderen kreeg. En zij mij spiegelden. Heel mijn wereld daverde op zijn grondvesten.
Ik ging in eerste instantie nòg meer gaan pleasen. Ik deed alles voor mijn kinderen en voor mijn gezin. Want dat is wat een moeder doet, dacht ik. Als ik maar alles doe voor hen, bewijs ik aan hen en aan de buitenwereld dat ik de beste mama ben.
Alsof er een onzichtbare wedstrijd loopt van ‘De mama die zichzelf het hardst opoffert voor haar en haar gezin, wint de prijs van beste mama’.
Ik heb die beker gewonnen. En de prijs, die heb ik ook betaald … gekregen.
Ik was mezelf zo hard kwijt. Ik leefde tegen mijn innerlijk weten in. Ik voelde diep vanbinnen dat het zo niet hoorde te zijn. En ik stak het weg. Ik volgde mijn gevoel niet. En de prijs die ik betaalde was een post natale depressie, hopen sessies bij de psycholoog en een huwelijk dat ik beëindigd heb.
Ik kon het gewoon niet meer. Ik heb er alles aan gedaan om mijn huwelijk te redden. Het viel niet meer te redden. De ik die in dat huwelijk zat, was ik niet meer. Ik droeg zoveel maskers dat ik mezelf niet meer kende. Ik liet een versie zien van mezelf aan mijn kinderen die ik niet was. En dat kon ik niet meer aan.
Een van de belangrijkste normen en waarden die ik aan mijn kinderen wil doorgeven, is authenticiteit, moed en integriteit. En ik leefde een leugen. Dat werkte niet.
Ik was het aan mezelf in de eerste plaats en aan mijn kinderen in de tweede plaats verschuldigd om mijn ware leven te leven.
Enkel zo konden zij ook werkelijk ZIEN hoe het is als iemand haar werkelijke leven leidt.
En dat is wat ik nu doe. Elke dag opnieuw.
Met vallen en opstaan. En daar open over zijn. Dat dat hoort bij mens zijn, bij mama zijn. Fouten maken, vallen, opstaan en jezelf laten zien. En lief en mild zijn voor jezelf in dat proces. En ohja, ook nog wat plezier hebben tussendoor he! Want dat vraag het leven van ons: om geleefd te worden en gevierd te worden!
Ik moet mijn kinderen niet redden. Zij mogen zien dat ik mezelf red. Dat ik mezelf ben. Dat ik mijn leven leef. En dat ik mezelf niet in de steek laat. Zo zien zij dat het helemaal oke is om dat zelf ook te doen en te zijn.
Vandaag leef ik, met mijn kinderen, en vallen we samen. En we staan samen terug op. En we hebben heerlijke momenten en we voeren moeilijke gesprekken. Want dat kunnen we ook. Ik leer ze dat het leven gaat om alles te voelen. En niet om je alleen maar blij te voelen. En omdat ik elke dag mijn uiterste best doe om zo dicht mogelijk bij mezelf te blijven, stimuleer ik hen om dat ook te doen.
Zo verbind ik, met mijn kinderen en met iedereen in mijn omgeving.
Ik ben ik. Dat is mijn superkracht.
En jij bent jij. Dat is die van jou!
Zalig toch!
Contact Me
Zoveel liefs
